Project Djumu!

Hallo allemaal!

Ik ben nu alweer een weekendje terug van Djumu en ik moet zeggen dat het me heel goed is bevallen, maar ik waardeer de dingetjes in het huis van Suri nou veel beter. In Djumu was het toch een weekje afzien qua stromend water, douche, slaapplek en drinkwater. Vaak was er geen stromend water aanwezig, waardoor je de wc niet kon doortrekken of niet kon douchen. Gelukkig zaten we langs de rivier, dus hebben wij ons daar elke ochtend en avond in kunnen baden.
We sliepen niet op Djumu zelf, maar in Kumalu een plaatsje aan de overkant. Het had hele schattige houten huisjes en in elk huisje stonden er 3 à 4 bedden. Velen waren al doorgezakt of opgevreten door de houtwormen. Ons huisje had op zich nog bedden die rechtop stonden. Alleen ’s nacht als je lag te slapen, hoorde je het geknauwel van de houtwormen.

De eerste dag in Djumu was heel rustig verlopen. Maike en ik hadden de tekenspullen, puzzels, bouwstenen en leesboekjes klaargelegd. De kinderen waren helemaal in de ban van al het speelgoed en hebben rustig met alles gespeeld. De dinsdag was complete chaos. Er kwamen ontzettend veel kinderen en ouderen. De ouderen zijn naderhand naar huis gestuurd en verteld dat ze vrijdag terug mochten komen. De kinderen moesten blijven, omdat dat de doelgroep van de Medische Zending was. Maike en ik waren dan ook zwaar kapot toen we eenmaal in ons bedje lagen. De dagen die erna volgden hadden veel meer structuur en het werd overzichtelijker voor mij en Maike.
Het geeft een heel voldaan gevoel om te weten dat we de kinderen daar hebben kunnen helpen en dat we ze hebben afgeleid voor het hele tandartsgebeuren. Ook de ‘collega’s’ waren zwaar onder de indruk en waren ontzetten blij dat we ze hebben geholpen.

Ik moet zeggen dat we ook een hele leuke groep hadden. Iedereen was spontaan en af en toe lekker gek. Dat zijn dan de mensen die ik moet hebben! Donderdagavond was dan ook de afsluitavond en er is heel wat rum en Parbobiertjes genuttigd.
Helaas gold dat niet voor mij. Ik moet weer alcoholvrij blijven door de antibiotica. Ja ik heb alweer een nieuwe kuur, die heftiger is dan die daarvoor.

We zijn er namelijk achtergekomen dat ik niet allergische reacties heb op muggenbeten, maar juist op mijt of vlooien. Toen ik eenmaal in Djumu was aangekomen, zaten mijn hele benen onder de bulten en blazen. Zo erg had ik het nog nooit meegemaakt en ik wist niet wat ik er mee aanmoest. Gelukkig was Mike aanwezig, een militair die tegelijk ook de ‘Medic’ was. Hij heeft me flink onder handen genomen en mij de antibiotica gegeven.

Het gaat gelukkig nu de goede kant op, de plekken zijn weg aan het trekken en ik heb er nog geen nieuwe bij gehad. Ik heb thuis in Paramaribo mijn kamer meteen ontsmet en mijn kleren gewassen met Dettol. Hopelijk heb ik al die beestje gekild!

Natuurlijk hou ik jullie verder op de hoogte van alle gebeurtenissen in Paramaribo!!!

Soso Lobi (veel liefs)

Joni